Jenni Pascoe është një grua e guximshme, të cilës iu mohua kontakti me babain

:

"Përshëndetje, kur isha 3 vjeç, nëna dhe babai im vendosën të divorcoheshin. Ky ishte vendimi më i rëndësishëm që u mor ndonjëherë në jetën time. Unë isha shumë e re për të ditur se çfarë po ndodhte. Pas divorcit, babait tim iu mohua çdo qasje tek unë për pesë javë, dhe më pas iu lejua takim i mbikëqyrur për rreth një vit, deri një ditë kur ai më solli në shtëpi herët se isha sëmurë. Nëna ime vendosi që ai nuk do të lejohej të më shihte më. Ajo ditë do të ishte hera e fundit që kisha ndonjë kontakt me babanë tim, ose me anën e tij të familjes, deri në moshën 18 vjeç. U hutova. Nuk kuptova se si këtë njeri e pashë të dielën, dhe befas ai ishte zhdukur.

E kuptova vetëm rëndësinë e kësaj kur isha në shkollë dhe fëmijët e tjerë po përgatiteshin për Ditën e Baballarëve. Kush ishte babai im? Ku kishte shkuar ai?

E dija që mamaja ime po shkonte në gjyq, por detajet gjithmonë fshiheshin nga unë. Nuk mund të flisja për të në shtëpi, dhe nëse do të përpiqesha, më thoshin se nuk kisha nevojë për të. Nëna ime nuk e përmendi kurrë atë si 'Babai im'. Ishte gjithnjë një emër i turpshëm. Nuk kishte asnjë foto të tij në shtëpi. Ato u shkatërruan të gjitha. Unë mendoj se nëna ime shpresonte se thjesht unë do ta harroja atë. Çdo ditë, unë dëshiroja ta njihja atë, duke e ditur se më mungonte dikush jetik, por duke mos ditur kush ishte.

Nëna dhe babai im vazhdonin gjyqin. Babai im herë lejohej e herë jo të më takonte. Përfundimisht, pas katër vitesh të endjes askund, ai me ngurrim hoqi dorë nga përpjekja. Nëna ime u përpoq ta fshihte atë nga unë, dhe të gjitha pyetjet e mia kaluan pa përgjigje. Ishte biznes të rriturish. Ajo mendoi se po më mbronte dhe po bënte gjërat e duhura për mua, por gjykimi i saj ishte i errësuar nga ndjenjat e saj personale ndaj babait tim.

Isha shumë me fat, sepse gjyshi dhe gjyshja ime nga nëna ishin aty. Nëna ime, me shumë ndihmë nga prindërit e saj më dha një shkollim fantastik. Unë jam kujdesur shumë mirë, në një shtëpi plot dashuri dhe do të jem përjetësisht mirënjohëse për mënyrën se si jam kujdesur, por ka ende një hapësirë që nuk mund ta mbush; hapësira ku duhej të ishte babai im. Unë e doja shtëpinë dhe familjen time. Unë thjesht doja që ai të ishte një pjesë e jetës sime gjithashtu.

Mendoja për të çdo ditë, gjithmonë pyesja veten se si ishte apo nëse unë isha si ai, por kurrë nuk isha në gjendje të flas për të. Sikur të kisha bërë diçka të gabuar? Pse nuk më lejoi babi? Në moshën rreth tetë vjeç, u njoha me një punonjëse sociale. Ajo më pyeti nëse doja ta shihja babanë tim, dhe megjithëse dëshiroja dëshpërimisht ta takoja, unë i thashë që nuk doja ta shihja përsëri, nën udhëzimin e mamit tim. Unë mendoj se ajo kishte frikë se mund të më humbte, por edhe unë u frikësova. Unë u tremba se ajo që thashë do të thoshte se nuk do ta shihja kurrë babin tim për pjesën tjetër të jetës sime. Zemra ime u shqye dhe nuk kuptova pse duhej të ndodhte. Pse nuk mund t'i shikoja ata të dy? Çdo ditë shpresoja se do ta takoja rastësisht atë, kërkoja për të, pa e ditur si dukej. Asnjëherë nuk mund t’i tregoja mamit se si ndihesha vërtet, se ajo nuk do ta kuptonte. Ajo e urrente babanë tim dhe mendoi se edhe unë duhet të ndjehesha automatikisht njësoj. Unë do të pajtohesha me të që të fitoja miratimin e saj, duke i nënshtruar ndjenjat e mia për ta mbrojtur atë, por ndjehesha aq fajtore sa herë që flisja një fjalë të keqe për babain tim, duke e ditur që po e tradhtoja. Në zemrën time besoja se ai ishte një njeri i mirë dhe e dija se sa e vështirë ishte që ai të luftonte për mua, dhe unë dëshiroja aq shumë që ai të ishte në jetën time.

Kur isha gati 18 vjeç, babai im më shkruajti, duke pyetur nëse dëshiroja të takohesha. Zemra ime u lëshua! Kjo ishte ëndrra ime. Pothuajse kam menduar se do të kthehej përsëri fëmijëria ime me të përsëri, por padyshim që nuk ndodhi kështu. Ato vite kishin humbur përgjithmonë. Nëna ime nuk e ka ditur kurrë që unë iu përgjigja asaj letre, që e takova babanë tim dhe u njoha me të. Nuk doja të lëndoja ndjenjat e saj. Gjithçka që kam dashur ndonjëherë ishte të njihja babanë tim, por tani që më në fund e bëra, u ndjeva sikur po tradhtoja nënën time.

Ishte mjaft e vështirë për babain tim dhe mua për të krijuar një marrëdhënie pas kaq shumë kohe larg, ne të dy patëm jetën tonë dhe problemet tona, dhe kishte kaq shumë gjëra që nuk dinim për njëri-tjetrin. Tani jam 30 vjeç dhe jam mirë me mamanë time dhe me babanë tim dhe i dua ata të dy, por akoma kam plagët. Emocionalisht, jam akoma shumë e papjekur; Unë luftoj me marrëdhëniet dhe askujt nuk i lejohet të jetë shumë afër meje. Unë jam akoma i zemëruar me sistemin që lejoi që kjo të ndodhte. Emocionet e njëanshme të nënës sime u lejuan të diktonin pjesën tjetër të jetës sonë, ndërsa ndjenjat e mia dhe të babait tim nuk u llogaritën fare. Nëna ime u lejua të injorojë lirshëm vendimin e gjykatës ashtu siç dëshironte, pa penalitete, pa ndonjë arsye të mirë, dhe pa asnjë ide mbi efektin që do të kishte në të ardhmen time dhe të babait tim. Historia ime është shumë e zakonshme.

Nuk mund ta besoj, se kanë kaluar 30 vjet dhe kjo është akoma e lejuar të ndodhë. Se shumë fëmijë e baballarë janë detyruar të jetojnë përmes kësaj dhimbje të panevojshme, dhe fare pak ka ndryshuar. Kjo është arsyeja pse unë po ju flas sot, me shpresën se mund t'i japim fund kësaj padrejtësie. Çfarë mund të them më shumë? Familjet kanë nevojë për baballarë."

Sa më shumë njerëz të flasin siç ka bërë Jenni, aq më shpejt do të vijë ndryshimi.

#NdihmePerMeshkuj#NdihmePerBurra#orientim#perfaqesim#keshillim#MenaxhimRasti#NdihmeJuridike#psikolog#divorc#coach#prinderim