Kur të harrojnë deri në vdekje!
- ndihmeperburra
- Sep 2
- 2 min read
Sot m'u desh të raportoja një lajm të vështirë. Një burrë 60 vjeçar kish vdekur prej muajsh (mendohet prej dhjetorit) në Korçë e askush nuk ish kujtuar për të
Pas një dere të mbyllur, trupi i një 60-vjeçari priste të kujtohej, ndërsa muret ruanin erën e vetmisë
Ai jetonte vetëm, me zemrën e lodhur dhe trupin e brishtë, ndërsa bota jashtë vazhdonte ritmin e saj, pa pyetur kush mbeti prapa
Kur policia hyri në banesë paraditen e sotme, gjurmët e jetës së tij ishin zbehur, ashtu si kujtimet e atyre që dikur mbase e quanin njeri të dashur
Është e dhimbshme të mendosh se nga dhjetori në fund të gushtit, askush s’trokiti në derën e tij
Një telefonatë, një vizitë, një kujtesë e vogël do mjaftonte për ta ndalur këtë epilog të trishtë
Dy fëmijët, njëri jashtë Shqipërisë e tjetri në Tiranë, ndoshta të zënë me jetën e tyre, e humbën fillin e lidhjes me të
Edhe vëllai, që jetonte në kryeqytet, tregonte se koha i iku mes punës e angazhimeve, derisa vonesa u kthye në faj
Ai tregonte se kish ardhur vetëm tani, gjatë lejes së zakonshme, për të parë shtëpinë e përbashkët
Por dera që hapi s’i dha mundësinë të gjejë vëllanë gjallë, por një trup që prej muajsh kish heshtur nën peshën e harresës
Një skenë e rëndë, që lë në heshtje lagjen, që lë pezull mendimin e secilit prej nesh: sa shpesh harrojmë të kujtojmë ata që kemi pranë, derisa është shumë vonë
Sepse s’është vetëm trupi ai që dekompozohet nga koha, është edhe kujtesa, kur s’dimë t’i japim kohë kujdesit, dashurisë dhe pranisë për ata që ndoshta s’na kërkojnë, por kanë më shumë nevojë se kurrë
E sidomos kur bëhet fjala për gjakun tënd, babain, vëllain...
Comments