Pse disa njerëz kurrë nuk pranojnë se gabojnë apo janë gabuar.

Pse disa njerëz kurrë nuk pranojnë se gabojnë apo janë gabuar. Ngurtësia psikologjike nuk është një shenjë e forcës.

Të gjithë bëjmë gabime, dhe i bëjmë ato rregullisht. Disa gabime janë të vogla, të tilla si, "Jo, ne nuk kemi nevojë të ndalemi në dyqan; ka mbetur plot qumësht për mëngjes." Disa janë më të mëdha, të tilla si,"Mos u nxito; kemi kohë për të arritur në aeroport e ta kapim avionin "Dhe disa janë thelbësore, të tilla si,"Unë e di që binte shi dhe ishte errët, porjam i sigurt se ai ishte njeriu që pashë duke vjedhur shtëpinë përballë”.

Askush nuk kënaqet duke qenë i gabuar. Është një përvojë e pakëndshme emocionale për të gjithë ne. Pyetja është se si përgjigjemi kur rezulton se kemi gabuar - kur nuk ka mbetur qumësht i mjaftueshëm për kafe, kur kemi hasur trafikun dhe kemi humbur fluturimin, ose kur zbulojmë se njeriu që ka qëndruar në burg për pesë vjet në bazë të dëshmisë tonë ishte i pafajshëm gjatë gjithë kohës?

Disa prej nesh e pranojnë se kanë gabuar dhe thonë, "Mirë, kishe pasur të drejtë. Ne duhet të kishim blerë qumësht. "

Disa prej nesh nënkuptojnë se kemi qenë gabim, por ne nuk e bëjmë atë në mënyrë të qartë ose në një mënyrë që është e kënaqshme për personin tjetër, "Ne kishim kohë për të arritur në aeroport në kohë nëse trafiku nuk do të ishte jashtëzakonisht i rënduar. Por mirë, herën tjetër do nisemi më herët."

Por disa njerëz refuzojnë të pranojnë se e kanë gabim, edhe përballë provave të forta: "Ata liruan atë për shkak të provave të ADN-së dhe një rrëfimi të një tjetri?" është e çuditshme! Ai është autori!

Dy shembujt e parë janë të njohur për shumicën prej nesh, sepse ato janë përgjigje tipike për të qenë të gabuar. Ne e pranojmë përgjegjësinë plotësisht ose pjesërisht (shpeshherë shumë, shumë pjesërisht), por ne nuk shtyhemi kundër fakteve aktuale. Ne nuk pretendojmë se kishte qumësht të mjaftueshëm kur nuk kishte, ose që nuk u vonuam për në aeroport.

Po kur disa persona nuk tërhiqen kundër fakteve, sepse thjesht nuk mund të pranojnë se kanë gabuar në çfarëdo rrethane? Çfarë në përbërjen e tyre psikologjike e bën të pamundur për ta të pranojnë se ata ishin gabim, edhe kur është e qartë që ata ishin gabim? Dhe pse ndodh kjo në mënyrë të përsëritur - pse nuk e pranojnë kurrë se kanë gabuar?

Përgjigja ka të bëjë me egon e tyre, vetë ndjenjën e uni-t të tyre. (VAZHDON)

#NdihmePerMeshkuj#NdihmePerBurra#orientim#perfaqesim#keshillim#MenaxhimRasti#NdihmeJuridike#psikolog#divorc#coach#prinderim